gardłowo
Korpus Języka Polskiego PWN
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie zgromadzone w Korpusie
- ... użyję tych zabawnych miejsc.
Markiza de Nementh-Uyvar zaśmiała się gardłowo, patrząc, jak Ciri drżącą ręką sięga po narkotyk.
- Zabawne miejsca... - ... tym swoim poznańsko-pomorskim akcentem, w którym "r" warczało nieco gardłowo, z niemiecka - że te moje przepowiednie to nie były żadne...
- ... ty świński bydlaku! - wściekle miotał się mały.
- Zamykam, panowie, koniec! - gardłowo wrzasnął gospodarz. - Zaraz żandarm tu będzie!
- Ja cię postraszę żandarmem... - ... Janik, zazwyczaj usposobiony ponuro, porwany teraz ogólną wesołością, śmiał się gardłowo i za każdym dowcipem Miecia mówił: "tak, tak" lub powtarzał...
- ... znacznie rzadziej... Znacznie rzadziej... A szkoda... Szkoda...
Jagna zaśmiała się gardłowo, dzierlatka pociągnęła nosem. Szarlej zarumienił się, ale chyba bardziej z... - ... wzmóc.
Skinął swym kosturem, zatoczył nim szybki krąg.
- Yassar! - przemówił gardłowo. - Qadir al-rah!
Od siły zaklęcia aż zadrżało powietrze, a... - ... pokazał mu pięść. Wieża dygotała coraz wyraźniej.
- Taul! - ewokował Reynevan, gardłowo i chrapliwie, jak kazały grymuary. - Varf! Pan!
Krąg Goetyjski buchnął... - ... że dziewczyna nie rozumie, tylko uśmiecha się do nas.
Miała gardłowo i jakoś tak szeleszcząco na imię; więcej niż dwie sylaby...
