zmartwiony
Korpus Języka Polskiego PWN
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie zgromadzone w Korpusie
- ... ul. Zwierzynieckiej. Pani miała twarz umazaną sadzą i wyglądała na zmartwioną. Jak się okazało, zatkały się przewody kominowe w jej mieszkaniu...
- ... Nadal byłam ptakiem, Smocurek wymiarami przypominał przerośniętą ważkę, a tak zmartwionej Hiacynty jeszcze nigdy nie widziałam.
- Co się stało Smocurkowi? - spytałam... - ... odpinał kaburę zapiętej już parabelki.
- Cholera, poczuł coś, drań - zaklął zmartwiony, gdy ptak z furkotem uderzył o blachę nasłonecznionego nieba nad... - ... na Rakowieckiej, gdzie kręciliśmy sceny na korytarzach chodził za nami zmartwiony i pytał, czy nie wiemy, co się dzieje, bo mu...
- ... późnym popołudniem, prawie równocześnie z Alicją. Był głęboko rozczarowany i zmartwiony.
- Postawili przede mną ze dwudziestu takich samych, czarnych i w... - ... i nie trafiłem. Czyż to nie prawdziwy pech?
- Też byłbym zmartwiony - odpowiedział dobrotliwie porucznik.
Podszedł do Chucka Riegleysa i poklepał go... - ... zaraz
potem macha ręką i nie czeka na odpowiedź.
Jest zmartwiony zmartwieniem Adama i Pawła, to nie złość,
nie krzyczał na... - ... uwagi. Tak samo mechanicznie powtarzał: - Cacaca, cacaca, jaki to skandal.
Zmartwiony i przygnębiony wszedł na swoje podwórze, zobaczył dzieci siedzące na... - ... zabrać, bo oni bardzo lubią błyszczące rzeczy.
Maciuś, który srodze zmartwiony niepowodzeniem stał milcząc koło aeroplanu, dostrzegł nagle koło skrzydła aparatu... - ... porwał jakąś książkę i położył się na kanapie. Był szczerze zmartwiony stanem Lucjana; polubił tego małomównego, wiecznie zamyślonego chłopca. Był dobrym...
- ... podstawowych rzeczy, jakie wyjaśnić należy: znak indywidualności. Znamię. Piętno! Pokorny, zmartwiony i współczujący Ohlen stwierdził wreszcie: "Tak, tak, chyba rozumiem. Podpis...
- ... na suficie. Kajaki wiercił się trochę niespokojnie na krawędzi łóżka, zmartwiony powściągliwością kolegi.
- Będziesz teraz zastępcą Łapy. Kaziuk był taki wściekły... - ... prawie zakłopotany tym nagłym zerwaniem rozmowy. Można by rzec, niemal zmartwiony, bo ani się spodziewał takiej u Jarmuntowicza popędliwości... Ale bo...
- ... zacny urzędnik zakomunikował Kazimierzowi tę wiadomość.
- Pozostaje jedyna droga - mówił zmartwiony do żywego - złożyć petycję na ręce księcia-ministra Lubeckiego, u... - ... o miejscu pobytu i losie profesora Landaua. Jestem tym głęboko zmartwiony, zwłaszcza że niedawno dotarły do mnie wiadomości o jego aresztowaniu...
- ... też Sasza, na szczęście zdrów i cały, i wcale nie
zmartwiony, szczerzył tylko zęby w tym szerokim, dziecinnym uśmiechu,
zapewniając nas... - ... opiece Wąsika, który tym razem nie wydawał mi się specjalnie zmartwiony. Ale była mi nawet obojętna myśl, że mnie okantuje na...
- ... Bojęcinie?
- A ja wiem? Mówi, że jest z żywnoścówki. Wyraźnie zmartwiony Nowicki podrapał się po głowie.
- O ile wiem, z Olchownicy... - ... Do widzenia, Janie - wyciągnął do Kalickiego rękę.
Podgórski był wyraźnie zmartwiony. - Może jednak?
Tamten uśmiechnął się prawie dobrodusznie i przyjaźnie poklepał... - ... pozostałe kopaczki, tak
samo zdyszane, i stanęły przed nami w zmartwionym półwieńcu. Głowy w
chustki szczelnie owinięte. Twarze aż do czerwoności...
