złotej ciszy<br>Na księżycową miedź czy pramiedź...<br><br>Pełno tam - dolin, wzgórz, bajorów,<br>Modrych rozwiśleń i udniestrzeń,<br>I niby scena bez aktorów,<br>Rozpacza pusta w świetle przestrzeń.<br><br>I szepce Srebroń w dal znikomą:<br>"Nie samym światłem mrok się żywi -<br>Wszyscy jesteśmy nieszczęśliwi,<br>Lecz po co srebrnieć? - Nie wiadomo...<br><br>Nim śmierć w źdźbło mroku przeistoczy<br>pomysł mych łez - i zarys ducha -<br>Niech mi gwiazdami spyla oczy<br>Nicości złota rozsypucha!'' -<br><br>I gdy tak mówi - nicość właśnie<br>Kłami połyska - zła i szczera -<br>I jeszcze jedna gwiazda gaśnie -<br>I jeszcze jeden Bóg umiera.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;KOPCIUSZEK&lt;/&gt;<br><br>Gdy Kopciuszek łachmanów rozmarzonym zgrzebiem<br>W balu niedostępnego wdumał się przepychy,<br>Wróżka