ramieniem o poręcz, położyła drugą rękę na wytartej kołderce. Widzisz, Irenko, widzisz, oni żegnają świat. Jesteśmy same, my dwie na olbrzymiej, strasznej ziemi. Wpatrzyła się w obrazek zawieszony na ścianie i poczęła się żarliwie modlić o pomyślność dla córeczki. Żeby chociaż ją oszczędziło życie, żeby nie zaznała smaku utraty ani żałoby. Niech los daruje jej szczęśliwy, własny dom, którego nikt jej nie podpali i nikt nie zabierze.<br> - Katolicka święta, marksistowski cierpiętnik i ja między nimi!<br> Wiesław milczy.<br> - Mów coś! Odezwij się. Miej odwagę nazwać rzeczy po imieniu. Już nie mogę!<br> - Czego nie możesz?<br> - Tkwić między tobą a matką. Ona biega po