podnosi obie ręce i przykłada do szyi brzeg cynkowej blaszki z nieznaną pieśnią. Znowu poczynają sypać się gdzieś z góry rozgrzane pęki kwiatu czeremchy. Ciemność drga raptownie, rusza w spieszną podróż dookolną. Matryca wysuwa się z palców chłopca. Polek zamyka nie widzące oczy. Leży długą chwilę nieruchomo, słuchając bólu, który żarłocznie toczy jego ciało. Kropla wody oderwała się od krawędzi żelaznej studni. Polek słyszy jej lot chwiejny, jak spadanie liścia, słyszy obok siebie głuche cmoknięcie.<br>- To i dobrze - mówi półgłosem. - Chwała Bogu, że mnie tak wszystko boli. Głos jego swobodnie wspina się do góry, potem, cały oszklony brzmieniem metalu, zacicha gdzieś