wciąż po tych samych brukowych kamieniach, wzdłuż tych samych liszajowatych ścian głównego rynku, między rzędy popierdujących na ssaniu małolitrażowych samochodzików z reflektorami jak złośliwe skośne oczka.<br>Dopiero teraz, w smrodzie marychy i bezkartkowych kubańskich partagasów, wśród kwaśnych oddechów, mając tuż przed sobą przetłuszczone włosy dwóch zbyt niskich dziewczyn, pod przytłaczającym żelbetowym stropem, w ścisku i huku przesterowanych kolumn głośnikowych - tych z drucianego wózka, to także zrozumiał dopiero teraz - tekturowe puste dekoracje, wśród których od tylu dni poruszał się jak w pantomimie, zaczęły krzepnąć i nabierać cielesności, przemieniły się w prawdziwy świat, otwarty, spragniony, rozpięty wzdłuż czterech wciąż tych samych taktów chorału