widzi swoich wiernych chłopców: Kastora i Polluksa. Zdaje mu się, że za plecami słyszy rozpaczliwy krzyk Kaliasa. Rzymianie widząc, że wódz powstańców ranny, wydają ryk triumfu i nacierają z podwójną siłą. Spartakus nie wypuszcza miecza z mdlejącej ręki. Odparowuje ciosy wrogów, ale dłoń trzymająca tarczę osuwa się bezwładnie. Już nie osłania ramion. I oto spadają na niego silne uderzenia. Jakiś centurion przecina mu kość barkową. Polluks rzuca się na centuriona, rani go, ale ten z potężnym rozmachem grzmoci w hełm Polluksa. Hełm trzaska niby rozbity garnek i Polluks pada przed Spartakiem na gromadę trupów. Zawył nieludzko Kastor, jak Furia dopada Rzymianina