Potem następował spokojny wjazd na wzgórze, przejazd przez Bartlewo17 , gdzie mieszkała Szwarcowa, matka naszego listonosza, a potem droga wiodła przez zagajnik między polami. Tam wiosną sosny wyciągały przed siebie długie dłonie, mówiło się: jak dłonie panny Hoepfner. A potem już zaczynał się potężny bukowy las ciągnący się hen, daleko, daleko. Ach te wesołe dziecięce przejażdżki, głośny śpiew i niczym niezmącona radość! Przypominam sobie jeszcze pierwszą podróż z mateczką do kościoła i kazanie o siewcy i wschodzącym zasiewie. Pamiętam jak dziś, że gdy jechaliśmy do domu, akurat żęto jęczmień. Delikatny cytrynowy zapach kłosów ciągnął ku nam nad polami. Nie do zatarcia są