nas samych. Mamy do omówienia ważną sprawę.<br>- Bardzo cię przepraszam, mój drogi - dodał wuj Florenty. Siedział w swoim szlafroku przepasanym grubym sznurem. Ręce trzymał na lasce, która tkwiła między kolanami w fałdach szlafroka.<br>Pachniało kawą. Słońce padało przez uchylone okna i cienie pelargonii poruszały się na podłodze z jasnych desek.<br>- Ach, nie, nie! - powiedział ksiądz Szotarski. - Chłopcu można zaufać. Dobrze mu z oczu patrzy.<br>Spojrzałem pytająco na ojca. Odczekał chwilę, potem skinął głową.<br>Ksiądz zaciągnął się dymem ze srebrnej cygarniczki. - On przecież wie, w jakich czasach żyjemy. To, co usłyszy, zachowa dla siebie. Prawda, przyjacielu? - popatrzył na mnie niebieskimi oczami.<br>Skinąłem