do drzwi.<br>- Tyle lat wyobrażałam sobie, jak stoję na jej tarasie, a gdy już przybyłam do zamku, zapomniałam o niej - dodała jakby ze wstydem.<br>Achacy podniósł się, poprawił szarą bluzę, przygładził włosy i chwycił Nonę na ręce. Tak wyszli razem na korytarz.<br>- Jest już bardzo późno, wszyscy śpią - szepnęła Nona Achacemu wprost do ucha. Gdy byli młodsi, często ją nosił na rękach. Mówił, że w ten sposób wyrabia sobie mięśnie.<br>- Którędy? - spytał, przystając niezdecydowanie na półpiętrze.<br>- Ciągle na prawo - odparła równie cicho. - Postaw mnie już. Pójdę sama.<br>Półmrocznymi korytarzami dotarli do tej części zamku, która leżała najbliżej brzegów Srebrzystej Rzeki. Wejście