maski, zbyt głośne i dosadne okrzyki. Pani Kasia miała również wiele humoru, ale był to humor aforystyczny, polegający raczej na dowcipnym komentatorstwie niż na parodiowaniu życia. Pani Kasia swoje zabawne uwagi o ludziach i zdarzeniach podawała cichutko, niemal na ucho, zatuszowując je zawsze uśmiechem, który zdawał się przepraszać za śmiałość. Aktorska pasja, napastliwa siła komiczna Róży, zniekształcająca rzeczywistość w obraz żałośnie śmieszny, wydawała się Jadwidze czymś urągliwym, wysoce nieprzyjemnym. <br>Jadwiga niepokoiła się słusznie słuchając karykaturalnych opowiastek teściowej: Róża - nabłaznowawszy się do syta - popadała najpierw w apatię, potem w ponurość. Zaczynała narzekać na kuchnię, na zimne posadzki kamienne, na zapach frytury... Już