grze w guziki. - Patrzę w lusterku na Vilberta. O, bardzo mocno nadepnąłem mu na odcisk, ale zacina zęby i milczy. Wie dobrze, że gdyby podjął wyzwanie, dyskusja ciągnęłaby się do obiadu i nie napisałby ani słówka.<br>Mac Kinley odrywa oczy od książki.<br>- Myślę - mówi - że nie ma pan całkiem słuszności. Anglia z pewnością nie jest tu bez winy. Kiedy Henryk VIII...<br>Vilbert wzdycha ciężko, manifestacyjnie rzuca pióro i podparłszy głowę rękami patrzy w okno.<br>- Ale - kończy Mac Kinley - dajmy temu spokój tymczasem, bo przeszkadzamy pracować naszemu poecie.<br>Powraca do książki, Vilbert po chwili podejmuje pióro, ja wychodzę do łazienki, jest mi