baroku zwany gongoryzmem. Na łacinę tłumaczył Pindara Filip Melanchton (1558), a w Polsce wykładał go Stanisław Grzepski w Krakowie w latach 1567-1569.<br>Pindar był poetą religijnym i arystokratycznym. Religijność jego tym się różniła od religijności Homera i późniejszych tragików, że była pozbawiona tonu waśni z bogami i obowiązków proroczych. Arystokratyzm wyraził się w twórczości: niechętny nowym greckim demokracjom, związany z rodami szlacheckimi, był ich chwalcą i chwalcą minionych czasów. Pisał na zamówienie wiersze panegiryczne językiem, w którym przepych obrazów szedł w parze z prostotą staroświeckiej składni. Jednym z ulubionych przez niego gatunków był epinikion, czyli pieśń na cześć zwycięzcy na