obecną wizją świata, z moim obecnym - dojrzalszym, ale nieco bardziej zmęczonym - istnieniem.<br> Trzeba otrząsnąć się z myślowych nawyków. Stare sformułowania wypowiedzieć na nowo. Usłyszeć w nich nieprzeczuwalną treść. A przede wszystkim pozwolić mówić zdziwieniu. Że jestem. Że pytam. Że potrafię kochać.<br><br>*<br><br> Piszę te słowa w moim gabinecie, przy biurku, w Astronomicznym Obserwatorium w Castel Gandolfo. Za chwilę wyjdę na taras. W dole światła Rzymu, w górze gwiazdy. Podniosę głowę, by spojrzeć światu w oczy. Odpowie mi głębią przestworzy.<br><br>&lt;tit&gt;JĘZYK MYŚLI I JĘZYK ISTNIENIA&lt;/&gt;<br><br>Wiele godzin spędziłem dziś nad pewnym artykułem z &lt;foreign&gt;"Journal of Mathematical Physics"&lt;/&gt;. Trafiłem na słabo znany mi formalizm