w rytm kadłuba. Jak w pasacie! Pierwszy prawdziwy raz z wiatrem. Po miesiącu. Wiwat, Hawaje!<br> Rytm kadłuba zdaje się śpiewać, nucić, kołysać. Po makabrze tłuczenia o fale, po nieskończonych godzinach mających setki minut, w których myślisz: rozleci się na pół i co wtedy! - czuję się jak niemowlak w ramionach rodzicielki. Bezgranicznie bezpieczny, spokojny, szczęśliwy. Nieś, wietrze!<br> Śniadanie, i to wykwintne. Na drewnianym talerzu serwetka (niestety papierowa). Otwarta puszka sardynek - dar "Ocioszyńskiego", z wyspą keczupu, rozcięte na czworo jajko srożące się chrzanem, kręgi czerwonego sera kalifornijskiego i przysłany przez Krystynę do Japonii pumpernikiel. Wrzątek z miodem i cytryną. Dziękuję wam wszystkim, kochani