Każdemu z pracowników przysługiwało nadanie dwóch hektarów maleńskiego gruntu. Podniósł się szum we wsi i w tak zwanej drobnorolnej kolonii. Zazwyczaj zgodni sąsiedzi spojrzeli na siebie zezem. Niektórzy zarzekali się, że im cudza ziemia na nic, że nie chcą dziedzicowej krzywdy. Kto wie, jakie narodzi się jutro i czy pan Borowski nie wróci. Nie zazdroszczą wtedy tym, którzy się zbytnio połakomią. Inni drwili z oponentów i znacząco stukali się w czoło. Takich było więcej. Amatorzy własnej gospodarki zaczęli się kłócić. Znali Maleń od powicia, każdy spłachetek roli. Brać należy tęgą, buraczaną. Czy każdemu starczy z tego łanu? Co zaś komu po