daru?... Ale nic takiego nie uczynił, a na domiar przy pożegnaniu rzekł enigmatycznie, że z wielu względów trudno mu będzie często ją widywać.<br><br> Zanotuje w swoich Dniach: "X. sen złoty! Ostatni miraż życia! Strofa przebrzmiała zakończona zgrzytem. <br>Wielkie pragnienie śmierci. Wszystko to istniało w imaginacji". Po cóż było łudzić się?... "Chmurne i łez pełne myśli nocne [...] Cóż my dla siebie? Za wiele byłoby szczęścia mieć serce pewne [...] Złoty mój ptak skrzydlaty!... Ja - niegodnam!"<br><br><br> Wydaje się z perspektywy lat i z późniejszych jeszcze, nowych zauroczeń już nie Franciszkiem, lecz innymi "złotymi ptakami skrzydlatymi", że jej serce, stale łaknące miłości i pragnące dawać