chyba unser Heiland... Wspomożyciel Miłosierny natchnął. Ręką, ale powoli, wskażę stolik i szufladę pomału wyciągam, i na blacie kładę. A tam, w głębi... moja "czarna godzina", dwie ostatnie paczki tej krajanki w zielono­brązowym opakowaniu. Podaję mu jedną z nich <br>- Bitte... <br>- On znowu się waha, ale słychać już głosy tamtych. Chowa paczkę do torby i półgłosem <br>- Danke. <br>- I jeszcze ciszej, ale zrozumiałem coś jakby "proszę darować..." i ręką zatoczy nad książkami rozrzuconymi. <br>A tu drzwi otworem. Brygida i kościelny z naręczem flaszek piwa. A tamci każą im to piwo do auta zanieść. Wyszli. Naraz oficer już w drzwiach. <br>- Adres księdza, prędko