buty, których śpiew byłby milszy pani uszom!<br>Karolek i Janusz wzdrygnęli się gwałtownie, Barbara zastygła nad deską. Lesio wstał od stołu i opuścił pokój z mroczną twarzą i zmarszczonymi brwiami.<br>- Widzisz, coś narobiła? - powiedział Janusz bezradnie. - A już tak ładnie siedział i odwalał robotę!<br>- Śpiew butów - powiedział Karolek w zadumie. - Ciekawe, co to może być...<br>- Skąd ja mam wiedzieć, jaką on ma częstotliwość ataków - powiedziała zirytowana Barbara. - Myślałam, że już mu minęło.<br>Lesio tymczasem udowadniał niezbicie zachwianie swojej równowagi umysłowej. Obchodził całą pracownię i zaglądał pod stoły, skrupulatnie badając wszystkie męskie nogi, z całkowitym pominięciem damskich.<br>Towarzyszyło mu milczenie i spłoszone