mieszkał z ojcem, żyło co najmniej kilku podobnych do mnie - odciętych od świata ścianą ciszy.<br>Stanowiliśmy z Pożeraczem Chmur dziwną parkę, ale dla Monety było rzeczą naturalną zaproszenie wybawców na ciepły posiłek i przyzwoity nocleg. Rozmawiał z Pożeraczem Chmur, a jednocześnie "palcował", abym i ja mógł rozumieć, o co chodzi. Co chwila gubił kasetę z farbami, mylił krok, potrząsał miedzianą grzywą, szukając odpowiedniego określenia - znaku. Miał w sobie tyle wdzięku nerwowego kuca, bezpośredniości i zwyczajnego dobrego wychowania, że niemal zapominało się, że z urodzenia jest barbarzyńcą.<br>Do miejsca, zwanego przez Monetę (nie wiadomo czemu) Domem Innych Ludzi, było stosunkowo niedaleko. Godzina marszu