na wypuszczonego z więzienia zbrodniarza. Gdy skierował na nią szklane spojrzenie martwych, nienaturalnie rozszerzonych oczu, cofnęła się odruchowo.<br>- Zgaś! - mruknął niewyraźnie.<br>&lt;page nr=186&gt; Usłuchała natychmiast. Ciemność z powrotem zaległa. Antoni nie ruszał się. Skulona przy swojej poduszce widziała wyłaniający się obok z mroku masywny, do kłody podobny zarys jego sylwetki.<br>- Antoni! Milczał. - Co ci jest? - Nic.<br>Musiała zdobyć się na duży wysiłek, aby opanować drżenie głosu:<br>- Dlaczego się nie kładziesz? Położył się. Znów się stała cisza. - Antoni...<br>- Co?<br>- Śniło ci się coś?<br>- Może. Nie pamiętam. - Krzyknąłeś.<br>- Czy tak?<br>- Obudził mnie twój krzyk. - Bardzo mi przykro.<br>Mówił spokojnie i wyraźnie. Nie czuł już lęku. Minęło wszystko