siebie w<br>tej wciąż zakwitającej każdego roku od nowa rozpaczy burmistrzowej. Bo<br>tak naprawdę jedyna droga do tajemnicy prowadzi przez rozpacz. Można by<br>wręcz powiedzieć, szczęśliwi, których stać na rozpacz.<br> Ta biała postać na grobie zdawała się być potwierdzeniem<br>nieprzemijalności tej rozpaczy ponad przemijalność nawet tego, co<br>stanowiło jej przyczynę. Co prawda, nie kojarzyłem nigdy tej białej<br>postaci z burmistrzową, jak niektórzy tu mówili. Gdy ją tu przywieźli,<br>postawili i pobiegliśmy z chłopakami zobaczyć, przyszła mi na myśl od<br>razu Sulka Szmulów. Chłopaki mnie wyśmiali, a Fredek powiedział, głupi<br>jesteś. Lecz niby dlaczego nie mogłaby Sulka omdleć z rozpaczy na<br>wieść, że