utworu. Język jest jego częścią integralną, nie można traktować go z punktu widzenia obowiązujących w poezji kryteriów "poprawności"; w dramacie obowiązuje odrębna logika, podporządkowana napięciom namiętności - stąd i język odrębny.<br>Eksponował mistrzostwo Szekspira jako kreatora charakterów (tu bliski był Schleglowi), odsłaniającego psychologiczne prawdy. Także jako malarza namiętności. U Szekspira - pisał Coleridge - &lt;q&gt;&#132;każde zdanie, każda metafora, każda personifikacja może być usprawiedliwiona namiętnością, powstałą w umyśle poety albo opisywanych przezeń charakterów"&lt;/&gt;. To Coleridge - według M.M. Badawiego - jako pierwszy docenił dramatyczne walory wyobraźni Szekspirowskiej, jej dynamizm, funkcjonalność metafory, która się pojawia wtedy tylko, gdy dzięki wprowadzanym przez nią przekształceniom zostaje do tekstu