zarysowania tła czy rodowodu etyki Herberta nie jest przykładem trafnym. Nie tylko dlatego, że jest to artykuł z 1962 r., a więc zupełnie nie tłumaczy najwcześniejszych źródeł postawy Herberta, o której Barańczak pisze w rozdziale pierwszym. Także dlatego, że z intelektualną biografią Kołakowskiego łączy się raczej postawa św. Pawła niż Conradowska filozofia człowieka czy Henryk Elzenberg. Brak mi także w zakończeniu książki nawiązania do biograficznych rozważań o Herbercie z rozdziału pierwszego, a zarazem szerszej panoramy etycznych postaw polskich intelektualistów. Również jedna z tez Barańczaka dotycząca "moralistycznego przesłania poezji Herberta" budzi moje wątpliwości. Autor "Uciekiniera z Utopii" twierdzi, że cała etyka Herberta