raz. Myliły mi się role, wyjazdy, filmy. Rano zdjęcia, wieczorem teatr, w nocy kabaret. Grałam bez zastanowienia, kierując się tylko instynktem. Przeskakiwałam beztrosko z jednej stylistyki do drugiej, z "Bestii" na motywach tołstojowskiego "Diabła" do "Doktora Murka" według Dołęgi Mostowicza. I właściwie był to w moim życiu zawodowym najszczęśliwszy okres. Cudownie beztroski, nie obciążony poczuciem odpowiedzialności, świadomością możliwej klęski.<br>Próbowałam również dubbingu i radia. Obie formy odrzuciłam natychmiast. Po "Człowieku z marmuru" zostało mi pragnienie wyrazistości, nic połowicznego nie wchodziło w grę.<br>Chciałam się jak najwięcej nauczyć. Wypytywałam reżyserów o postacie, sens każdej sceny, całego filmu. O środki, jakimi chcą osiągnąć