wolnych ruchach łyżki przedziwnie odbija się nadchodząca, nieuchronna, oczywista śmierć.<br><br>Z klasyki była jeszcze wierszalińska "Klątwa" Piotra Tomaszuka godnie się w tym zestawie prezentująca. Była "Fedra" Seneki rozegrana przez rumuńskiego reżysera Silviu Purcarete w zimnym, księżycowym świetle i biało-czarnych, hieratycznych obrazach, bardzo piękna, choć emocjonalnie pozostawiająca niedosyt. Było "Do Damaszku" Strindberga z warszawskiej Szwedzkiej 2/4. Marcin Jarnuszkiewicz utkał ten wielogodzinny spektakl z pięknie skomponowanych statycznych kadrów; pomysł oryginalny, ale dość samobójczy, gdy idzie o utrzymanie uwagi widza. Zaszkodziło warszawskiemu przedstawieniu też jednotonowe (a ściślej dwutonowe: szept i patos) aktorstwo. Ale i ta wymagająca sporego nakładu dobrej woli inscenizacja miała