Podczas wojny syryjsko-efraimskiej (734-733), gdy władcy aramejskiego Damaszku i izraelskiej Samarii chcieli wymóc na Achazie przystąpienie królestwa Judy do koalicji antysyryjskiej, Izajasz przeciwstawił się polityce zastraszenia. Potem na pewien czas wycofał się z publicznej działalności (Iz 8, 6-23), ale wkrótce znów do niej powrócił. Był świadkiem upadku Damaszku w 732 r. p.n.e. Widział po śmierci Tiglat-Pilesara III w 727 r. p.n.e. powstanie żydowskiego króla Ozeasza przeciw Salmanasarowi V. Powstanie to zakończyło się w 722 r. zniszczeniem państwa północnego i zdobyciem Samarii przez Sargona II (722-705), następcę Salmanasara V. Widział też, jak Ezechiasz