które nazywało się Kadesz.<br>Po wielu tygodniach marszu ujrzeli ku swojej radości przesławny Damaszek. Abram postanowił zatrzymać się tam na dłuższy postój, aby ludziom i zwierzętom dać zasłużony wypoczynek. Na błoniach, przed bramą miejską, kazał rozbić namioty, sam zaś pospieszył do miejscowego władcy z darami, by prosić o gościnę.<br>W Damaszku mówiono językiem aramejskim, bardzo zbliżonym do hebrajskiego, nietrudno więc było się porozumieć. Mieszkańcy z niezmierną ciekawością, jak to zwykle bywa z gawiedzią, oglądali ludzi Abrama. A było istotnie na co patrzeć. Między czarnymi namiotami uwijali się mężczyźni, kobiety i dzieci. Stroje ich nie przypominały białych burnusów, w jakie ubierali się