w pąsową aksamitną poduszeczkę, oraz magnes, którym panna Milcia przesuwała po stole i maszynie, żeby zebrać rozsypane. Maszynę instalowano w jadalni. Wkrótce rozlegało się jej terkotanie i wesoły głos szyjącej, która zdawała sprawę z wydarzeń minionego roku każdemu, kto akurat był w pobliżu. Najwdzięczniejszym, ale i nie bezinteresownym słuchaczem była Danka. Demonstracyjnie zwlekała ze swego pokoju wszystkie lalki i rozsiadała się z nimi na podłodze, ale tak, żeby panna Milcia nie mogła ich nie widzieć. Intryga była subtelna, wręcz machiaweliczna! Chodziło mianowicie o to, żeby panna Milcia zostawiała odpowiednie ścinki dostosowane do wymiarów i urody lalek. Bo po zakończeniu dorosłego i