łagodny.<br>Ciszę lasu rozciął nagle skowyt. Przeraźliwe skamlenie oszalałego z bólu zwierzęcia. Ale tak nie krzyczy zwierzę, Doron pojął to od razu.<br>Ostrożnie zsunął z pleców sarnę. Z łubiów wyciągnął łuk, nałożył strzałę na cięciwę.<br>Skowyt powtórzył się. Doron słyszał już kiedyś takie wycie. W płonącej szopie siedział zamknięty pies. Dawno, dawno temu.<br>Skradał się ostrożnie, zbliżał do jęczącego człowieka i choć jeszcze go nie widział, czuł, że jest już bardzo blisko. Uniósł łuk, napiął cięciwę. I wtedy zobaczył. Przesłonięty pniami drzew człowieczy kształt. Miotająca się, szarpiąca dłońmi ziemię postać.<br>Doron zrobił kilka kroków, opuścił łuk.<br>To, co leżało przed nim