i odchodzi. I znów, jak zawsze, zostawia mnie samego z dźwiękiem własnych słów w pustce.<br>Więc będę się musiał zobaczyć z Suzanne. No, dobrze. Nawet bardzo dobrze. Rozegramy ten dramat do końca. Tym lepiej.<br>Biorę przeklętego Schopenhauera i schodzę na dół. Pukam do pokoju Suzanne. Otwiera Janka.<br>- Nisko się kłaniam. Dawno nie widzieliśmy się. Proszę powiedzieć swojej przyjaciółce, że czekam na nią koło schodów. Tylko niech się pani na mnie tak nie patrzy, bo pójdę i sam się oddam w ręce policji jako morderca pani rodziców.<br>Janka nic nie odpowiada i zamyka drzwi.<br>Za schodami przy alkowie stoi stół, na którym