znów przebiega złoty goniec wstydu<br><br>Oto rozumność<br>Być czasu oprawcą<br>Nie jałmużnikiem co wchodzi w przebraniu<br>A gdy opadną ostatnie brokaty<br>Zostaje nagi<br>Z wyciągniętą ręką<br><br>Mówię to Książę<br>Ukryty za krzewem<br>Wiosennej róży do której sprowadzasz<br>Młódki tak ślepe jak pomiot zwierzęcy<br>Lub jak twe dłonie zdrętwiałe ze strachu<br><br>Dedykacja: A.J. Wieczorkowskiemu&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;WIECZÓR AUTORSKI&lt;/&gt;<br>Sam - im naprzeciw. A oni są w grupach,<br>Odjęci z płócien pięknie starodawnych:<br>Tu ujrzysz przestrach siedmiu uczniów Tulpa,<br>Tam zimne twarze z laserunków Goyi.<br>Ręce - te dłonie powiązał Lionardo,<br>I one zbiegły - i tutaj opadły.<br><br>Sam - im naprzeciw. Tak stoisz półniemy<br>Na widok wieków