kondensacja zła w samym Zygmuncie. Siedziało w nim od dawna. Nie jakiś tam alien, o nie - przecież z początku Północny miał nawet zostać jego przyjacielem. Nie męstwo rozpalało Zygmunta, nie mitologie o chmurach, żadne puste niebo ani Jezusek do spółki z Zygusiem. Oj, nie!... Zygmunt - ponoć wrażliwiec, pacyfista, niedoszły pisarz. Dobre sobie! Dlaczego nagle tak dobrze poczuł się w nowej roli? Zabliźniona gęba niezdrowo zaczęła śmiać się na widok ostrza. Przeciągnął nim po palcu, aż popłynęła ciepła krew. Na pawlaczu znalazł się mocny sznur, a zamiast zamszaków Zygmunt włożył twarde glany z blachami na czubach... "Bryndza, bryndza! We mnie siedzi Północny, ja