łagodnym, kontrolowanym ześlizgiem, którego precyzyjnie wymierzony łuk wypadał dokładnie nad walczącymi z morzem Szwedami. Biajgo, kiedy podchodził do nich od rufy, ześlizgnął się jeszcze niżej, na jakieś trzydzieści zaledwie metrów nad wodę.<br>Morze z tej wysokości miało inny zupełnie kolor: jakiś zimny, stalowoszary i upstrzony brudną pianą, znaczącą wzburzoną powierzchnię. Dosłownie, nigdzie nie było widać choćby kwadratowego metra, tej zwykłej, charakterystycznej dla Bałtyku, butelkowej zieleni. Wokół rozciągała się tylko sina biel i szarość. Silnym wiatrem pędzone szeroko fale przeskakiwały wprost przez siebie, na plecy wpadały sobie jedna na drugą i pożerały się nawzajem. "Za tym przezroczystym oszkleniem kabiny mojego zwinnego MiG