wybrani mieli zmieścić się na wysepce Absolutu, która w dodatku pogrążyła się w mroku tajemnicy. "&lt;q&gt;Człowiek jest narzędziem widzialnym, przez które czyni niewidzialna kraina ducha&lt;/&gt;" - powiadał Towiański, który w przeszło trzydzieści lat po Wrońskim doznał nowych objawień. I nawoływał do kultywowania "ojczyzny wewnętrznej", w której mógłby się schronić ucywilizowany Dobry Dzikus, chadzający z dziełami romantyków pod pachą. Wyznaczono mu lokum w przeszłości lub w przyszłości, ponad ziemią lub w głębinach ducha, a zawsze tak, aby nie musiał utracić swojej pierwotnej niewinności.<br>Worcell - za Saint-Simonem - widział złoty wiek w przyszłości; Cieszkowski w przyszłej "epoce Ducha" dostrzegał epokę "Bogo-ludzkości", w której