rozświetlała zwisająca z sufitu, słaba, chyba zaledwie czterdziestowatowa, żarówka. Niemalże całkiem brązowa, tak ja muchy obsrały więc, dobrze oświetlała tylko znajdujący się pod nią stolik, dalej panował już półmrok. Na widok wchodzącego do świniarni chorążego Kotarbińskiego jeden z grających w karty trepów zerwał się z ławy i podbiegł do drzwi.<br>- Ech, Kotarbiński, Kotarbiński! - witał go wylewnie. - Ciebie po wódkę, to jak po śmierć posłać! - złapał go pod ramię i pociągnął do stolika. - A bimber gdzie? Chorąży wskazał palcem na trzymaną przeze mnie skrzynkę.<br>- Dwanaście flaszek! - rzekł, ocierając rękawem pot z czoła. - Powinno wystarczyć, co?<br>- Dawaj tutaj tę samogonę! - odezwał się inny