oraz przekonanie, że krytyk winien poznawać dzieło, którym się zajmuje, metodą wczucia, a więc powinien ujawniać własną indywidualność poprzez szczególny typ obcowania z utworem. Empatia - podkreślam raz jeszcze - nie równała się rezygnacji z własnej indywidualności, nie równała się podporządkowaniu jej - dziełu, stanowić miała obcowanie dwu niezależnych i równych sobie podmiotów. Ekspresja i empatia wpływały za zakres i charakter żądań, jakie wobec literatury wysuwano, określały to także, co za Jaussem nazwać można horyzontem oczekiwań. <br>Ekspresja stanowiąc główną kategorię wartościującą, była czynnikiem, który umożliwiał empatię. Trudno wczuwać się w coś, czemu wartości się nie przyznaje. Udział krytyki w życiu literackim wyrażał się w