do formuły wiedzy o życiu i wskazówki postępowania. Może to być sentencja o walorze historycznego uogólnienia, jak na przykład we fraszce O Rzymie (księgi wtóre):<br><br>&lt;q&gt;Jako wszytki narody Rzymowi służyły,<br>Póki mu dostawało i szczęścia, i siły,<br>Także też, skoro mu sie powinęła noga,<br>Ze wszytkiego nań świata uderzyła trwoga.<br>Fortunniejszy był język, bo ten i dziś miły -<br>Tak zawżdy trwalszy owoc dowcipu niż siły.&lt;/&gt;<br><br><br><br>- gdzie nietrwałości potęgi imperium przeciwstawiona została trwałość kultury.<br>Może to być tak jak we fraszce Do dziewki (księgi trzecie), gdzie każda zwrotka kończy się dwuznacznym dowcipem:<br><br>&lt;q&gt;Nie uciekaj przede mną, dziewko urodziwa,<br>Z twoją rumianą twarzą