się za nim wymknął bardzo już różowy na twarzy Weychert. "Zaczyna się ruch" - pomyślała z zadowoleniem Jurgeluszka.<br>Ujrzawszy rozkraczonego przy pisuarze Pawlickiego Weychert zatarł dłonie.<br>- Prasa ma zawsze dobre pomysły! Pawlicki roześmiał się:<br>- Prawda?<br>Tamten stanął obok.<br>- Spławiliście Drewnowskiego? - Aha!<br>- Co on takiego nagadał Święckiemu? Urżnięty był, zdaje się, zupełnie.<br>- Gówniarz - stwierdził lakonicznie Pawlicki i odszedł w stronę lustra, zapinając spodnie.<br>&lt;page nr=196&gt; Tymczasem Weychert, wpatrzony w wilgotną ścianę pisuaru, zastanawiał się, w jaki sposób najzręczniej powinien wykorzystać przypadkowe i dalekie od oficjalności sam na sam z Pawlickim. Nie wiedział niestety, że redaktora ŤGłosu Ostrowieckiegoť, pochłoniętego nadzieją przeniesienia się do stolicy, mało już