swój wiersz, który powstał, gdy kiedyś odwiedziłam Frysztat i ulicę, przy której stał dom, należący już do obcych ludzi. Płakałam, pisząc te strofy. Czytając je, może wspomnicie Państwo kochającą Was aż do grobowej deski Julię SowęłSowieniecką.<br><br> Uliczka zaciszna, mała<br><br> Pomiędzy domów murami<br><br> Biegnie czerwona i biała<br><br> Uśmiechem dzwoniąc i łzami.<br><br><br><br> Grad słońca schwyciłam w dłonie.<br><br> Niech mnie rozgrzeje, rozpali<br><br> I serce smutne rozpłonie<br><br> Od szumu olziańskiej fali.<br><br><br><br> Do domu już wejść nie mogę<br><br> I tylko krążę dokoła<br><br> I żal mi odejść w mą drogę<br><br> Bo rzeka z ogrodu mię woła.<br><br> Dalej - była już proza, lecz pisana poetyckim językiem: "Umiłowałam dom Doktorostwa