wypowiedzią kapłana, uczestnicy zgromadzenia "podnoszą na jego wezwanie włócznie, które już drżą gotowe do rzutu &lt;gap&gt;" (ad dicentis vocem inflammati hastas levant. Quos dum ad iacendum vibrant). Ale rzut nie nastąpił. Według zgodnej relacji trzech hagiografów, stał się cud: drżące włócznie zastygły w uniesionych rękach pogan, a misjonarz wyszedł bez szwanku25.<br>Hagiografia potrzebuje cudów, ale incydent na szczecińskim wiecu, szczegółowo i dość podobnie zrelacjonowany przez Wolfgera, Ebona i Herborda, nie wygląda na pobożną konfabulację. Wolno przypuszczać, że nastąpiło raczej niezrozumienie zachowań i zamiarów pogańskich Pomorzan przez niemieckich duchownych. Unosząc w górę włócznie i trzęsąc nimi, zgromadzeni Szczecinianie wcale nie zamierzali rzucać śmiercionośnym