Oorta w znacznym stopniu przyczynili się trzej kanadyjscy astronomowie: Thomas Quinn, Martin Duncan oraz Scott Tremaine. Ich najgłośniejszym odkryciem było jednak udowodnienie w 1988 roku, że nie wszystkie komety mogą brać swój początek w obłoku Oorta. By wytłumaczyć obecność w Układzie Słonecznym komet krótkookresowych (należy do nich na przykład kometa Halleya), których orbity nie odchylają się zbytnio od płaszczyzny wspólnej orbitom wszystkich planet, niezbędne okazało się istnienie tuż za orbitą Neptuna specjalnego kometarnego rezerwuaru. Powinien on mieć kształt płaskiego dysku, rozciągać się od około 40 do 1000 j.a. od Słońca i zawierać co najmniej kilkaset milionów brył o średnicach od