w Wood­stock. On też doczekał się filmowej relacji. Wyprodukowany przez wytwórnię Warner Bros. dokument Michaela Wadleigha na całe lata wyznaczył standard kina, którego tematem jest muzyka rockowa. Przedstawiana jako ekspresja niepokorna, całkowicie spontaniczna i gotowa ruszyć z posad bryłę świata. Dokładnie w ten sposób pokazano w filmie występ Jimiego Hendriksa z jego zrewoltowaną wersją hymnu amerykańskiego. Odpowiednie wrażenie robił też zbiorowy portret publiczności: trochę szalonej, trochę egzotycznej, ale w sumie łagodnej. Tym łatwiej było o taki wydźwięk, że trwała przecież jeszcze epopeja hipisowskiej kontrkultury.<br><br>Ów wzorzec okazał się atrakcyjny także dla polskich autorów, którzy starali się uwiecznić na filmowych taśmach