do siebie kolana, a oczy, ciemne i świetliste, przesnuła złocista, urocza mgiełka<br>&lt;div1 type="poem"&gt;Podbiega strzelec i staje w biegu,<br>I chciałby skoczyć, i nie chce;<br>Wtem modra fala, prysnąwszy, z brzegu,<br>Z lekka mu w stopy załechce.<br>I tak go łechce, i tak go znęca,<br>Tak się w nim serce rozpływa,<br>Jak gdy tajemnie rękę młodzieńca.<br>Ściśnie kochanka wstydliwa...&lt;/&gt;<br>Tu nieokreślone drgnienia w wyobraźni panny Anieli uzmysłowiły się nagle, z wyrazistością zgoła widzialną, w smukłej i sprężystej postaci pana Stanisława Patka, kapitana strzelców konnych... W seledynowej mgiełce pojawiły się haftowane epolety, złocisty ryngraf oficerski tudzież ciemne, brunatnie połyskujące oczy, patrzące jakoś zuchwale