książe, pono sam naczelnik tego polskiego wojska - osobliwie rekrutów ogląda!... Który zaś mu się nie udaje, to go do domu odesłać każe...<br>Niby, że się to książe w żołnierzu mocnym i dobrej postawy lubuje...<br>- Ii... gdzieby też sam naczelnik każdego rekruta osobliwie miał oglądać? - zakrzyknięto z niedowierzaniem.<br>Urwała się rozmowa. Jaki taki, patrząc przed się tępymi oczyma, usiłował zapewne wyobrazić sobie owego księcia i ową daleką stołeczną Warsiawę... Niektóry, rozmarzony ciepłem wesoło szumiącego pieca, opierał się ramieniem o ramię lub plecy towarzysza i prędko zapadał w chrapliwą, niespokojną drzemkę.<br>Kazimierza coraz mocniejsze ogarniało znużenie. Snuł się wzdłuż ściany z kąta w kąt