Niemniej, choć pomylony, jest to jednak jakiś sens. Natomiast wolność jako wolność, owo dno Dasein, fundament wszystkiego i podstawa wszelkiego sensu bytowego, ona już nie jest sensem, ona jest czystą absurdalnością, nieokreślonością niewyobrażalną, bo absolutną. Jawi się ona naszej świadomości jako nasze bytowanie w stronę śmierci. Jako skazanie na rozpacz. Jako taka jest tragedią Dasein. Tego ostatniego akcentu u Hegla nie było. Nie było go także u Kartezjusza, u Leibniza ani nawet u Spinozy. Po raz pierwszy pojawił się dopiero na wielką skalę w egzystencjalizmie, w którym Heidegger, a potem Sartre dali mu wyraz najbardziej skończony. Wspomniałem wyżej, że Heidegger może być