złudnie posrebrzony,<br>Miecz wyostrzył, jak należy,<br>A gdy mrok się rozlał szerzej,<br>Zszedł w Dolinę Nietoperzy.<br>Czuł, że bój nie będzie błahy:<br>Nietoperze z kutej blachy,<br>Z metalicznym skrzydeł chrzęstem,<br>Uderzyły rojem gęstym,<br>Ćmy blaszane o północy<br>Przyleciały do pomocy,<br>A ze szczelin pełzły strachy,<br>Nocne strachy z kutej blachy.<br><br>Jeż odważnie się najeżył,<br>Halabardą się zamierzył,<br>Wpadł w sam środek nietoperzy<br>I na oślep ciął z rozmachem<br>Napastliwą groźną blachę.<br>Ciem padały całe stosy,<br>A on wciąż zadawał ciosy,<br>Nietoperzy chmary tępił,<br>Tarczę pogiął, miecz przytępił,<br>Deptał blachę pokonaną,<br>A gdy bój się skończył rano,<br>Stwierdził Jeż swój tryumf świeży