dwóje" figurowały stopnie umożliwiające mi przejście do następnej klasy. Zacny ten człowiek zaoszczędził mi dwóch lat szkolnego dopustu, bo bez jego autorytarnych interwencji podlegli mu belfrowie niechybnie skazali by mnie na powtórki z klasy zarówno pierwszej, jak i drugiej. Klasę trzecią miałem bowiem kończyć już w Warszawie. On też, kochany "Łabędź", pocieszał zrozpaczonego moim umysłowym poziomem ojca, zapewniając go, że dzień taki nadejdzie, gdy skroń moja okryje się laurami edukacyjnych sukcesów. Chyba też ta tak wielce mi sympatyczna i opatrznościowa postać dyrektora Łabędzińskiego sprawiła, że już wtedy kiełkować we mnie zaczęły skłonności do przedkładania oświeconej władzy autorytarnej nad wszelkie inne. <br> Kiedy