do tej urody próżnych niebios. <br>- Prosit... <br>I byłby tak trwał w zamyśleniu, gdyby hostessa nie nachyliła się, żeby mu wyjąć z palców plastik. Spojrzał na nią zdziwiony i dopiero, kiedy usłyszał chrzęst kubka wrzuconego do czarnego wora, uśmiechnął się machinalnie. <br>A pod nim, wciąż niżej i niżej, ogromniała zielona ziemia. Linie frontów stroszyły swe zardzewiałe grzbiety. Chrzęściły kości pancernych, leżących pułkami pokotem na cmentarzach, co frontem do morza. <br>I nie słyszy Hans, nie widzi, jak mocarze Wschodu i Zachodu wspominają z rozrzewnieniem wspólnie wczoraj wzniesiony transparent: łunę nad tą ziemią pruską, co ciągle czuje obce stopy i mowę obcą. <br>Jak dziś, kiedy