charakterystyczny profil zbliżony do paraboli. Można wykreślić ten teoretyczny profil, przy założeniu idealnej plastyczności lodu, płaskiego podłoża i braku poślizgu lodowca po podłożu, z zastosowaniem wzoru: ((...)) od środka lądolodu (Drewry, 1983). Porównanie teoretycznych i rzeczywistych profili: na krawędzi pokrywy lodowej Antarktydy Wschodniej (rejon stacji „Mirny”) oraz wzdłuż Strumienia Lodowego C (zasila Lodowiec Szelfowy Rossa) w Antarktydzie Zachodniej, pozwala dostrzec znaczące różnice (rys.2.7). W przypadku profilu „Mirny” odchylenie wynika ze znacznych nierówności podłoża, które utrudniają rozpełzanie lodu. Profil jest więc bardziej stromy. Szybszy ruch strumieni lodowych wywołany ich poślizgiem po podłożu sprawia natomiast, że dolna część